Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αναπτύξουν αυτοεκτίμηση;

Ένας μεγάλος ψυχολόγος είπε: Για να γίνεις γονιός χρειάζεται ένα λεπτό μόνο. Για να είσαι γονιός όμως, χρειάζεσαι μια ζωή και δεν ξέρεις αν θα τα έχεις καταφέρει. Για  να γίνεις οδηγός  αυτοκινήτου πρέπει να πάρεις μια έστω υποτυπώδη εκπαίδευση, για να γίνεις όμως Γονιός δυστυχώς, δεν περνάς καμιά δοκιμασία. Ότι έμαθες από το σπίτι σου το διαιωνίζεις. Και αν αυτό που κουβαλάς είναι καλό τυχερή η οικογένειά σου! Αν όμως είναι αρνητικό τότε ουαί και αλλοίμονο.
Ένας φίλος σε μια ανάλογη συζήτηση μου είπε:  Ά! εγώ είμαι καλύτερος γονιός από τον πατέρα μου. Και όταν τον ρώτησα τι εννοείς;  Μου είπε με υπερηφάνεια: Ο πατέρας μου έδερνε τη μητέρα μου με το παραμικρό, ενώ εγώ τη γυναίκα μου τη λατρεύω. Αυτό μας λέει, « ότι όταν θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι» τα καταφέρνουμε.
Προσπάθεια χρειάζεται και όχι   απελπισία. Είναι γεγονός ότι κάθε γονιός και η κάθε  οικογένεια έχουν τις δικές τους ατέλειες και τα δικά τους προβλήματα. Όταν γινόμαστε γονείς, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ελπίδες, και τα ίδια όνειρα, για τα παιδιά μας. Όλοι θέλουμε να είμαστε σωστοί και καλοί γονείς και όλοι αναρωτιόμαστε υπάρχουν τέλειοι γονείς;  Η απάντηση είναι όχι:
Στόχος κάθε γονιού πρέπει να είναι , πως με τις ενέργειες του και τη συμπεριφορά του, θα βοηθήσει το παιδί του να αναπτυχθεί ολόπλευρα καλλιεργώντας ταυτόχρονα και την προσωπικότητά του. Στόχος του γονιού δεν είναι να υποτάξει το παιδί αλλά να το διαπαιδαγωγήσει. Ο κάθε γονιός ευελπιστεί να μεγαλώσει ένα παιδί, που θ’ έχει έναν δυνατό και πάνω απ’ όλα  ηθικό χαρακτήρα.                                                                                                                  
Οι γονείς πρέπει  να είναι συνειδητοποιημένοι. Σε όλη τους τη ζωή, τα παιδιά  θα αντιμετωπίζουν μια σειρά ηθικών επιλογών. Τα παιδιά  όμως  γεννιούνται χωρίς συνείδηση. Η «δουλειά» των γονιών είναι να τους δείξουν τη σωστή κατεύθυνση.                                                                                                                                                                                                                                                     Απαιτείται δουλειά, για να  αποκτήσουν αυτή την εσωτερική φωνή, που θα τ’ οδηγεί, στον σωστό δρόμο στη ζωή τους, όταν θα βρίσκονται σε δίλλημα.                                                                                                                               
Με λίγα λόγια, ο κάθε  γονιός θέλει τα παιδιά του να ξέρουν ποιό είναι το καλό και ποιό είναι το κακό....  Χρειάζεται να δουλεύει νυχθημερόν για να οικοδομήσει τον εσωτερικό κόσμο των παιδιών του. Αυτή η δουλειά του «χτισίματος» όμως είναι μια επίμονη και επίπονη  διαδικασία. Το παιδί σιγά -σιγά θα αφομοιώσει τα μηνύματά τους  και όλα αυτά θα γίνουν ο πυρήνας του χαρακτήρα του.                                                                             
Πρέπει να μάθουμε ν’ αποκωδικοποιούμε τα συναισθήματά μας, λόγω της συμπεριφοράς των  παιδιών μας. Ο λαός μας λέει: «Θυμήσου γέρο τα δικά σου και συγχώρα τα παιδιά σου». Δηλαδή, ενθυμούμεθα ότι κάποτε και μείς ήμασταν παιδιά πως μας αντιμετώπιζαν οι δικοί μας; Προβληματιζόμαστε έτσι θα κάνω και ‘γώ; Μήπως πρέπει «να το πάρω αλλιώς;                                                                                                                      Είναι καλό να κατανοούμε και να αποδεχόμαστε ότι, αισθανόμαστε ανησυχίες, θυμό, σύγχυση και ενοχές ανάλογα με τις πράξεις των παιδιών μας.

Ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας, ότι η θεωρία από την πράξη διαφέρουν «παρασάγγας εκατό».                                                                                                               Όλοι προβληματιζόμαστε και όλοι αναρωτιόμαστε πώς θα τα καταφέρουμε  σή­με­ρα  με την οικογένειά μας;  Πως θα αναθρέψουμε τα παι­δι­ά μας;

Εκείνο που πραγματικά χρειάζεται σήμερα ένα παιδί περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι Γονείς, και μάλιστα Γονείς που να τ’ αγαπάνε σωστά.                                                                     Ένα παιδί μεγαλώνει σωστά, ολόπλευρα και ισορροπημένα μόνο όταν έχει αποδοχή από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και δέχεται τη σωστή αγάπη από τους γονείς του.                                                                                                             Η σωστή αγάπη, χρειάζεται πάντα όρια,  αλλά ποτέ δεν είναι αγάπη «υπό όρους.                                                                                                                                                              Π.χ. είναι λάθος να πούμε στο παιδί μας «είσαι κακό παιδί»  δεν σ’ αγαπώ:                   H αληθινή αγάπη, προϋποθέτει θυσία.                                                                        

Θα μπορούσαμε  μάλιστα, να πούμε πως η αγάπη αποτελεί το καλύτερο «ψυχοφάρμακο» για τη ζωή ενός παιδιού. Πλημυρίστε τα παιδιά σας με αγάπη αλλά προσοχή μην τα πνίξτε, μην τα στραγγαλίσετε με την υπερπροστασία σας. Η αγάπη  έχει δύο όψεις σαν τα νομίσματα:                                 Η μία όψη της είναι η δημιουργική, που μας βοηθά να γίνουμε άτομα αυτόνομα και ανεξάρτητα σε κάθε στάδιο της εξέλιξή μας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπακούμε στους νόμους και στους κανόνες της οικογένειας και της κοινωνίας μας.
Η άλλη η όψη της  αγάπης είναι η αρνητική η υπερπροστατευτική – η καταπιεστική που μας κάνει να αισθανόμαστε ότι εμείς «έχουμε το πάνω χέρι» στη σχέση μας με τα παιδιά. Δυστυχώς όμως θα μετανιώσουμε οικτρά» όταν δούμε ότι το παιδί μας έγινε ένα άβουλο πλάσμα ήτο χειρότερο όλων να έγινε ένας ανατρεπτικός επαναστάτης χωρίς και το ίδιο να γνωρίζει γιατί .
Πότε, όμως αγαπάμε σωστά και αληθινά ένα παιδί;
Κατ’ αρχάς, όλοι έχουμε την  ανάγκη, να μας αγαπάνε διότι έτσι νιώθουμε ότι αξίζουμε. Όλοι μας θέλουμε να μας αγαπούν, να μας σέβονται , να μας εκτιμούν και όταν συμβεί αυτό τότε θα καταφέρουμε να αγαπήσουμε και μείς τον εαυτό μας. 
Φανταστείτε λοιπόν τι τεράστια ανάγκη είναι για το παιδί ένα ευτυχισμένο και ζεστό περιβάλλον.                                                                                                                            «Η αγάπη, η αποδοχή  και η εκτίμηση του εαυτού μας αποτελούν τη βάση  της ψυχικής ισορροπίας μας και της ικανότητάς μας να ζούμε ευτυχισμένοι με τους άλλους». 
Το οξυγόνο της ψυχικής υγείας  ενός ατόμου, είναι η αυτοεκτίμηση, και αυτή χτίζεται σε μεγάλο βαθμό, τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού.                                                                                                                          Όταν οι γονείς ενός  παιδιού είναι ήρεμοι, είναι καταδεκτικοί, πάντοτε διαθέσιμοι, είναι στοργικοί και πάνω απ’ όλα όταν ενθαρρύνουν τις προσπάθειές του παιδιού τους, τότε το βοηθούν να διαμορφώσει ένα καλό εσωτερικό κόσμο, δηλαδή  να έχει μια καλή εικόνα για τον εαυτό του.                           Έτσι βοηθούν το παιδί τους να αποκτήσει αυτοεκτίμηση. Φανταστείτε λοιπόν, πόση ανάγκη για αγάπη και αποδοχή έχει ένα παιδί για να μεγαλώσει σωστά.
  Τα άτομα που έχουν ψηλή αυτοεκτίμηση, είναι πιο ευτυχισμένα, είναι πιο αισιόδοξα, μπορούν να προσαρμόζονται ομαλά, να έχουν συναισθηματική σταθερότητα, , έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, ν’ αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους πιο εύκολα, να μην  έχουν έπαρση και να μην φουσκώνουν. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι στις οικογένειες που μεγαλώνουν καλά προσαρμοσμένα παιδιά, εκεί μεγαλώνουν υγιή και ευτυχισμένα παιδιά και ότι σ’ αυτή την οικογένεια δεν υπάρχουν προβλήματα. Δυστυχώς όμως αυτή η άποψη είναι μέγα λάθος. Είναι «μύθος» το γεγονός ότι στις οικογένειες όπου επικρατεί αρμονία, τάξη και αποδοχή, και όλα φαινομενικά λειτουργούν τέλεια σ΄ αυτή την  οικογένεια εκεί δεν υπάρχουν προβλήματα. Δυστυχώς  όμως τα φαινόμενα απατούν στις περισσότερες περιπτώσεις αυτών των οικογενειών, αυτό είναι η εξαίρεση, και όχι ο κανόνας. Ο λαός μας τι  λέει; Απ’ «αγκάθι» βγαίνει «ρόδο» και από «ρόδο» βγαίνει «αγκάθι».
Αν όμως οι γονείς είναι αυταρχικοί, αν είναι απόλυτοι, αν δεν αφιερώνουν χρόνο για τα παιδιά τους τότε η διαδικασία της ανάπτυξης της αυτοεκτίμησης δεν υπάρχει και τη θέση της την παίρνουν οι ταμπέλες. Οι ταμπέλες είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί στην ζωή ενός παιδιού, και σε μεγάλο βαθμό, είναι αυτές που καθορίζουν τη συμπεριφορά του και στιγματίζουν την μετέπειτα πορεία  της ζωής του. Η ταμπέλα είναι ότι χειρότερο για την εξέλιξη ενός παιδιού, γιατί ο τρόπος ζωής του θα είναι ανάλογος με το τι γράφει η ταμπέλα του. Τις ταμπέλες τις βάζουμε μόνοι μας, είτε μας τις βάζουν οι άλλοι.
 Τα άτομα που έχουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση, είναι εξαρτώμενα, έχουν υπέρμετρο άγχος, βρίσκονται πάντα σε διάσταση με τον εαυτό τους και με τους άλλους, παρουσιάζουν κατάθλιψη, είναι εσωτερικά διαταραγμένα, έχουν φτωχή προσαρμογή.

Πώς λοιπόν μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αναπτύξουν αυτοεκτίμηση;

1)Πρέπει να εκφράζουμε καθημερινά την αγάπη, τη ζεστασιά, τη  στοργή και την αποδοχή του παιδιού μας ως πρόσωπο χωρίς όρους,  ποτέ όμως δεν   αποδεχόμαστε  την αρνητική συμπεριφορά του παιδιού.

2)Πρέπει να ακούμε προσεκτικά το παιδί μας και του δίνουμε ευκαιρίες για να εκφραστεί, χωρίς ποτέ να γελάμε ή να διακωμωδούμε αυτό που ακούμε .

3)Επιβραβεύουμε και ενθαρρύνουμε το παιδί μας. 

4)Επικοινωνούμε πάντα με το μικρό όνομα του παιδιού.

5)Τονώνουμε την αυτοπεποίθησή του παιδιού. Παροτρύνουμε το παιδί μας στην εξερεύνηση και σίγουρα το  ενθαρρύνουμε  να στηρίζεται στον εαυτό του.(Ευκαιρία για θεατρικό παιχνίδι.)

6)Δεν συγκρίνουμε ποτέ το παιδί μας, και αποφεύγουμε τον ανταγωνισμό.

7)Επαινούμε τα θετικά στοιχεία της προσωπικότητάς του και το βοηθάμε να εστιάζεται περισσότερο στις δυνατότητες του, παρά τις αδυναμίες του.

8)Θωρακίζουμε και διδάσκουμε το παιδί να δέχεται την αποτυχία του.

9)Βρίσκουμε τρόπους για να βοηθήσουμε το παιδί να ξεπεράσει την αποτυχία.

10)Εμείς πρέπει να δημιουργούμε ευκαιρίες επιτυχίας σε κάθε παιδί.

11)Ανακοινώνουμε και προβάλλουμε με υπερηφάνεια τις επιτυχίες του παιδιού.

12)Θυμηθείτε ότι η υπερπροστασία δεν έκανε ποτέ καλό σε κανέναν.

Ενθαρρύνουμε το παιδί μας, να εξετάζει τις επιλογές, να παίρνει πρωτοβουλίες, και ν’ αναλαμβάνει τις ευθύνες του. 

13) Δίνουμε ευκαιρίες στο παιδί μας, να παίρνει το λόγο για θέματα που το αφορούν, και να συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων.

14)Πρέπει να αφιερώνουμε στο παιδί μας χρόνο για παίζουμε μαζί του, να του  διαβάσουμε ένα βιβλίο της αρεσκείας του, να  συζητάμε  μαζί του και γενικά να ασχολούμεθα  με κάτι που το ενδιαφέρει, και τέλος,

15)Εμείς οι ίδιοι πρέπει να είμαστε για το παιδί μας το θετικό πρότυπο αυτοεκτίμησης.

 Ένα παιδί είναι, σαν ένα βιβλίο με λευκές, ολόλευκες σελίδες. Και 'μείς κάθε μέρα γράφουμε στο βιβλίο αυτό α)με τον τρόπο της ζωής μας, β)με τη συμπεριφορά μας και γ)το δικό μας παράδειγμα στην κάθε του σελίδα.